In 1881 werkte Rodin ‘de denker’ af, één van de bekendste beeldhouwwerken aller tijden. Met de denker stelt Rodin de schrijver van het meesterwerk de ‘Goddelijke Komedie’ voor, Dante Alighieri. Dante wordt ‘peinzend’ uitgebeeld, verzonken in gedachten over zijn oeuvre.
Geen duidelijker beeld voor ArtNouvélo om de wielrenner te presenteren die even stilstaat bij de zin of onzin van het koersbestaan. Wielrennen als goddelijke komedie. Waarom inderdaad maandenlang zich als een pater voorbereiden op een wielerseizoen. Vraag het maar eens aan Tom Dumoulin of Marcel Kittel. Alle mooie dingen van het leven opgeven voor die enkele levensgevaarlijke sprintkansen in een etappekoers, aanklampen in de Alpen of Pyreneeën. Elke dag je voeding wegen, alcohol en lekkernijen ontzeggen. Je familie drie weken achterlaten voor een stage eenzaam in de bergen. Een seizoen dat door één domme valpartij helemaal om zeep kan worden geholpen. Gilbert viel in de eerste etappe van de Tour en brak zijn knieschijf. Daarna weer maanden revalideren, 38 jaar oud. Bijna alles gewonnen, en nu toch weer dagelijks de fiets op. Je kinderen en zwangere vrouw zien je elke dag weer vertwijfeld vertrekken naar de kiné of voor een eenzame tocht. De kilometerteller elke keer opnieuw op nul. Ook heel het circus van journalisten, dolle fans, managers en kwakzalvers, die als strontvliegen zwermen rond de camper. En welke risico’s pak je op de fiets? Kijk maar eens naar de reeks van legendarische wielrenners die ons te vroeg hebben verlaten. De gevaren op de weg als fietser bestaan nog steeds.
Dan lijkt het ons toch vrij normaal dat je op één van die eenzame trainingsritten even afstapt, de fiets tegen het bankje zet, even nadenkt met het hoofd tussen de vuisten en zachtjes de wielergoden vervloekt.
En dit geldt natuurlijk eveneens voor de kunstenaar. Uren brainstormen, schetsen, schrijven, beeldhouwen. Met welk einddoel? Rijk worden? Erkenning? Nuttige tijdsbesteding? Kunst en koers als metaforen voor het leven zelve, want is dit niet voor iedereen zo? Waar zijn we eigenlijk mee bezig en is het niet eens tijd om even op het bankje weg te dromen?
Bij deze dus een ode aan het ‘even op een bankje langs de weg gaan zitten’. Als u weer eens een hele dag druk in de weer bent met het werk: zet u even aan de kant op het bankje. Maken uw kinderen het u lastig: wandel naar het park en bekijk ze even vanop het bankje. Een relatie mislukt of een familielid dat ziek is? Misschien brengt het bankje wel even raad. Coronamoeheid? U mag gelukkig nog altijd naar het bankje.
Zet uw fiets even tegen het bankje en laat uw gedachten dwalen. Ja, Tom Dumoulin, neem dit jaar verlof. En zet je even op het bankje. In een park, in een museum, of tijdens een fietstochtje, het bankje brengt troost.
En oh ja, een goddelijke komedie is het omgekeerde van de duivelse tragedie. Dit verhaal loopt dus wel goed af!
Dus Tom, in 2023 win jij de Amstel Gold Race. En laat dat klassement in een grote ronde maar voor de nieuwe generatie. Ze snappen het later wel. Iedereen passeert ooit via het bankje.
