In de laatste bijdrage voor onze mini-reeks "a November to Remember" gaat ArtNouvelo naar de essentie van dit initiatief : hoe kijken wij als jonge vaders naar het (wieler)leven? Met de koers en kunst als metafoor. Periodes van roem, van eer en in de boter trappen. Maar evenzeer het proberen aanklampen in de bus van het peloton, op een oneindig lange col, bij slecht weer en met zware benen. De tijdslimiet zwaait als een zwaard van Damocles boven het hoofd. De schoonheid en miserie van de koers. Je komt ze dikwijls beide tegen in één en dezelfde wedstrijd. Hetzelfde peloton dat tijdens één etappe toch uiteenlopende verhalen schrijft.
In onze eerste verhalen refereerden we naar coureurs zoals VDB, Pantani of Jimenez: referentiepunten en idolen van onze jeugd. Ze verdienden geld met hopen en bereikten de top. Daarna was voor hen die roem blijkbaar moeilijk te dragen. Telkens had je het gevoel dat er meer in zat. In deze laatste speciale editie kijken we naar de tragische verhalen van coureurs die nog voor de top helaas de strijd moesten opgeven.
Dit is het verhaal van Giovanni Ianelli. Een verhaal dat eigenlijk nog maar pas was begonnen. Alle ingredienten waren aanwezig voor een mooie, succesvolle en lange carrière. Het leven waar je voor zou willen tekenen voor je eigen kinderen. Helaas kunnen we alleen het eerste hoofdstuk brengen. Het volledige boek moest nog geschreven worden. Een bevreemdend verhaal om voor ons op papier te zetten. Het gaat hier niet over een onbereikbaar supertalent, maar over een gewone, goedlachse, sociale en sterke kerel. Iemand die net als wij dokkerend over de kasseien zijn weg zocht. Van jongsaf vastberaden, niet terugdeinzend voor zwaar weer of hobbelige paden. Een Flandrien uit Italie. De buurjongen die je een warm hart toedraagt, omdat je voelt dat het wederzijds is, ook al ken je mekaar enkel van de vluchtige dagelijkse groet of korte babbel.
Wie is Giovanni Ianelli?
Niet gekend buiten de grenzen van de Laars en de wielerwereld. Ianelli was een jonge Italiaanse wielrenner die eind 2019 het leven liet in de finale van een koers ergens in de regio Piemonte. Meer bepaald in de provincie Alessandria, tijdens de 87ste uitgave van de „Circuito Molinese“ in het dorpje Molino dei Torti. Een dorpje van nog geen 800 inwoners groot. Waar buiten die koers elk jaar, vrijwel niets gebeurt. Tot die dag in oktober 2019. Weer koers. Een sprint, een muur, een jongen knalt ertegenaan. Twee dagen later de leegte, het grote verdriet. Was er maar weer gewoon 'niets' in Molino die Torti, na die dag. Maar dat is voorbij. Er is voor altijd een litteken nu. De droevige leegte, een verlammende versie van datzelfde ‚niets‘.
We kijken naar een foto van een 6-koppig Italiaans jongeren-team. Fier op de mooie Azzurri kleuren. Geen stijlbreuken of snel bij mekaar geraapte, niet-passende spullen om een groepsfoto te maken. We zien een lange, stevige snaak. Filippo Ganna. Ondertussen een wereldster. We zien een jongen, de tweede van rechts, beetje guitige blik, kijkend in het publiek. Dit is dus Giovanni Ianelli. Geen pannenkoek dus, als je daar in je strak pak staat naast de toekomstige wereldkampioen tijdrijden. Soms sta je op een podium naast mekaar en je deelt hetzelfde moment. Het lot en leven hebben je samen gebracht op dezelfde plek. Je denkt: van hier af aan gaat het allemaal samenlopen voor ons. Helaas werkt het daarna meestal niet zo, en heeft het lot andere plannen in petto. Het moet niet altijd zo extreem zijn als bij Ganna en Ianelli, maar helaas toonde het lot zich hier langs zijn wreedste kant.
Giovanni groeide op in Prato, Toscane, niet ver van Firenze. Alles ademt hier fietsen en kunst. Het fietsen zat er van jongsaf in. De fiets als uitlaatklep, als toevluchtsoord. Hij hield van kasseien en slecht weer, Roubaix was zijn droomkoers. Eén keer mocht hij die zelfs rijden. Klaar om in de voetsporen te treden van Trentin, Ballerini, Tafi of Oss. Mannen die een tandje groter kunnen schakelen, net wanneer de rest vooral omkijkt naar een groepje om uit de wind te kunnen zitten.
Maar Ianelli kon meer als fietsen. Studeerde economie. En last but not least, had een langjarige relatie met een Italiaanse schone zoals we ze kennen uit het land van de mode en goede smaak. We overdreven dus niet toen we in de intro vermeldden dat we onze kinderen zo’n levenswandel zouden toewensen.
Helaas. Kan gebeuren.
Wel, we zien hier helaas geen unicum. We denken aan Stef Loos. Vraag maar aan Remco Evenepoel wie Stef is. Vraag ook hoe Stef en een paar anderen van het officiele parcours afkwamen, en net Stef de ongelukkige was die tegen die witte bestelwagen knalde met de fatale gevolgen.
Of nog iets meer in de spotlights, want op het hoogste niveau: Bjorg Lambrecht. Egan Bernal in tranen, net als zoveel anderen. Waarom net daar van de weg afgeraakt, waarom net daar een grachtje met een betonnen muurtje, geen bescherming?
Vragen. Soms antwoorden, helaas ook soms uitvluchten van de verantwoordelijke partijen. Waarom? Wat heb je te verliezen? Het grootste verlies is al geleden, telkens we een rugnummer moeten afnemen dat niet meer terugkomt.
ArtNouvélo neemt zich voor niemand te laten verdwijnen; we blijven onze helden regelmatig herdenken. Via Tekst en Beeld. Dit is wat we kunnen, en het minste wat we kunnen doen voor Giovanni, Bjorg, Stef, en anderen, hun naasten en achterblijvers. De bezemwagen der barmhartigheid. Misschien maken we er ooit eens een kunstwerkje van. Rust zacht, kerels, voor ons staan jullie met stip tussen alle grootheden die de wielerwereld voortgebracht heeft.
We hebben de eer gehad om te kunnen schrijven en zelfs praten met de familie van Giovanni en Stef. Een raar gevoel. Eigenlijk will je het liefst van al dat er geen kunstwerk of kontakt is. Want dat zou betekenen dat ze nog rondfietsen, en jongens van de krant en de tv blijven, tot ze hun gloriemomenten hebben, publiek voor iedereen. Maar het is helaas anders gelopen. We steunen hen en hun families in gedachten en via onze artistieke interpretaties.
